Tarık Öztürk - Kişisel Blog

           T utunduğumuz dalları kırıyorlar durmaksızın.            Öylesine bıkkın, çaresiz, olumsuz            ne kadar duygu varsa boğazımda düğüm, düğüm.            Gülmek, sevmek, eğlenmek lüks olmuş hayatımızda            hanidir yağmuru bekliyorum arınmak ve can bulmak için,            ancak sadece hoyrat rüzgarlar dövüyor ruhumu,            durmadan, yorulmadan...          

İçinde bulunduğumuz yüzyıl da , değişim sözcüğü, cümle içerisinde vurguladığı öznenin, ağızdan çıkmadan değiştiği yada eskidiği, anlamını yitiren cümle kurgularının bir parçası artık. Uğruna ölünecek dediğiniz her şeyin ölümüne, anlamını yitirişine seyirci olacağımız; anlamak istemeyen ve direnenler için  acılı, herkes için doğurgan ve engellenemez, istemesek de şimdiden yol almaya başladığımız  araftakilerin çağını yaşıyoruz.  Dijital çağın yerlileri çocuklarımız, sanal dediğimiz bilişim çağını öylesine doğal bir uyumla karşıladılar ki bizim gerçek gibi yaşadığımız ve körü olduğumuz  kavramların binlerce yıldır içimize işleyen kırmaktan korktuğumuz putları, onların gözünde gerçek anlamını bulan sıradan emojilere dönüştü. Dilediğimiz gibi ölmekte özgürüz bu çağda, fütursuz bir aptal, umursamaz bir sokak kedisi, batan gemisine sadık bir kaptan misali... Ancak, görme yetisini kazandıysa gözleriniz ve cesaretiniz varsa karanlığın ardındakine, putlarınızı birbir kırmaya başlad